Vol goede moed veranderde ik de namen van mijn social media kanalen en schopte ik vol enthousiasme, mijn vernieuwde website de lucht in. Ik was lekker bezig met het repeteren met mijn zang zusters, ik kreeg allemaal nieuwe dingen op mijn pad, hierover later meer. Ik zat lekker in de flow en voelde me goed. Tot ik me minder fit begon te voelen, de vermoeidheid van alle heftige dingen die het afgelopen jaar gebeurd zijn kwamen omhoog. Waar ik de ene dag alleen nog maar een zere keel had, werd ik een dag later wakker met een hoofd die aanvoelde alsof hij de nacht tussen hamer en aambeeld had doorgebracht, hoestte ik me de longen uit mijn lijf en had ik koorts. Verplicht rust dus! Iets wat ik zelf heel moeilijk vind, energiebalans is voor mij altijd wel een dingetje. Helaas er zat niets anders op, ik was total loss.

Ik pakte mijn rust, probeerde tussen de blaf salvo’s die zelfs onze geleidehonden niet konden evenaren toch wat gezonder te eten en kwam eindelijk toe aan het luisteren van het zesde boek van de 7 zussen, van die boeken waar je alleen maar aan toe komt als je als een uitgewrongen theedoek op de bank of in bed ligt. Ook heb ik in het afgelopen jaar niet zoveel gemberthee gedronken als in de afgelopen weken. Meestal als ik ziek ben, en dan bedoel ik echt ziek, vind ik mezelf een klein beetje zielig. Hoesten, slecht slapen en het allemaal niet meer zo zonnig inzien, word ik ooit weer de oude?
Dit keer voelde het anders. Ik mocht de ruimte nemen om er even niet te zijn, te cocoonen en de boel de boel te laten. De focus lag niet op het “ik moet zsm beter worden” maar meer op een “geef jezelf de ruimte om te herstellen, reflecteer op de afgelopen tijd en ga je bedenken hoe je wilt dat je toekomst eruit ziet”. Nu zou ik mezelf niet zijn als ik weer te snel zou opstarten, toen ik bijna gesmeekt werd om toch te komen zingen bij een optreden ben ik overstag gegaan. Het was gezellig maar de ruimte zong vreselijk zwaar en ik heb m’n herstel gevoelsmatig een paar dagen terug gezet, dat was dom. Terug de lappenmand in dus! Na 2 weken begon ik me eindelijk weer een beetje als mezelf te voelen, al ben ik nog steeds wel snel moe. Het is fijn om te merken dat ik beter naar mijn lijf en naar mezelf luister en mezelf op de eerste plaats durf te zetten, al gaat dit proces met vallen en opstaan. Bobbi vond het ook helemaal niet erg dat ik, om Serge zijn nachtrust te gunnen, in een andere kamer op een matras op de vloer ben gaan slapen. Ze heeft me zoveel geknuffeld, pootjes gegeven en ik denk dat als ze de kans had gehad, ze zeker bij me op bed was komen liggen. We houden het maar op mental support, ook al staat dat niet in haar taakomschrijving als geleidekampioen!

Nu het weer wat beter gaat krijg ik ook weer zin om de boel weer op te pakken, vaker te bloggen, ideeën uit te werken en lekker bezig te zijn. Typisch gevalletje belabberde bezinning?
Hoe voel jij het als je ziek bent? Kruip je dan zielig de lappenmand in of zie jij het als een reset van lichaam en geest?
Wil je niks missen?
Nooit meer een artikel missen? Klik hier voor meer informatie of voer hieronder jouw email adres in en ontvang alle nieuwe berichten direct in jouw inbox! Handig toch?